|
|
|
|
|
MEDITATIE
MEDITATIE
Moet je vergeven?
- 70 x 7 maal vergeven? Dus eindeloos? Werkt dat bij gewone mensen? Mag je doorvragen of hij het wel oprecht meent? Want als iemand als kindmisbruiker tenslotte onomstotelijk is ontmaskerd, dan vraagt zo iemand verdacht vaak al snel om vergeving. Ja, na het eerst zo lang mogelijk in de doofpot te hebben geduwd.
- Nog zo’n veel gebruikte: Je hebt wellicht aanleiding gegeven, te korte rok, te frivool gekeken, uitdagend gelopen. Hoe kun je het slachtoffer de schuld in de schoenen schuiven? Die arme mannen kunnen er niets tegen doen, die zitten zo in elkaar. Dus zo belanden vrouwen in een boerka. Geen gelijke rechten maar wel extra schuldgevoel.
- Veel voorschriften en verhalen in de Bijbel gaan over de vraag wanneer iemand, die in de fout is gegaan, weer mag meedoen, religieus en sociaal. Want uitstoten of verbannen was vrijwel een doodvonnis. Maar negeren en ontwijken voelt misschien wel net zo erg.
- In de kerk kwam er vaak extra druk op: ‘Zoals ook wij vergeven onze schuldenaren’. Vaak werd / wordt over het hoofd gezien dat een slachtoffer tijd nodig heeft. En ja, dat ook wel meeweegt hoe oprecht iemand zijn schuldbelijdenis meent. Ja, want die gaat aan de vraag om vergeving vooraf.
- Na afschaffing van de Apartheid kwamen er Waarheidscommissies en dat was bijzonder: daders van gruwelijke dingen moesten alles vertellen en de slachtoffers in de ogen kijken. Vaak werkte het genezend, naar twee kanten.
- Dat mist soms in MeToo; dan heeft het veel van publieke schandpalen, afbranden door een te gretige pers. Kijkcijfers zijn ongenadig.
- Wrange waarheid: beschadigde mensen beschadigen zelf soms ook anderen. Onmacht, schuld en onmacht lopen dan door elkaar. We proberen dat te begrijpen maar wanneer dreigt dan vergoelijken? En is dat altijd erg?
- Een harde vader, een kille moeder, nooit een knuffel of compliment, levenslange littekens.
- Kun je de moordenaar van je kind vergeven? Sommigen proberen dat en het kan innerlijk ruimte scheppen. Helemaal aan de andere kant van het spectrum proef je soms een rancune die een mens vergiftigt.
- Loslaten is niet te eisen, wel te leren. Je wonden verzorgen, je littekens niet wegmoffelen. Niet leuren met je trauma maar een echte luisteraar kiezen. Dat werkt.
- Ik heb bij een paar mensen het kantelpunt meegemaakt: opstaan, je zelfrespect koesteren in plaats van je pijn. Ruimte bevechten op je angst.
- Dan pas kan vergeven echt gemeend zijn. Dan worden al die mooie Bijbelteksten bruikbaar en effectief. Dan wordt het liefde; dan overwin je het kwade door het goede.
Ds. Cornelis Romkes
| | terug
|
| |
|
|
|
|
.jpg)
Woord & Weg is een inspiratiemagazine
Klik 