In zijn bekende novelle Oscar et la dame rose (Oscar en oma Rozerood, 2007; oorspronkelijk verschenen in 2002), verkent de Franse filosoof en schrijver Eric-Immanuel Schmitt het probleem van het lijden van een tienjarige jongen die een vroegtijdige dood zal sterven.

Zijn niet-gelovige ouders durven hem nog nauwelijks te bezoeken, maar een oude dame in roze jurk - het uniform van vrouwen die zieke kinderen gezelschap houden - bezoekt hem regelmatig en raadt hem aan brieven te schrijven aan God. De dame doet alsof zij ooit een beroemde worstelaar is geweest, de ‘Wurgster van het Westen’. Dat geeft haar heel wat krediet bij Oscar, maar toch reageert hij eerst afwerend:
‘En waarom zou ik God schrijven?’
‘Omdat je je dan minder alleen zou voelen.’
‘Minder alleen met iemand die niet bestaat?’
‘Zorg dan dat hij wel bestaat.’
Ze boog zich naar hem toe: ‘Elke keer dat je in hem gelooft, zal hij een beetje meer gaan bestaan. Als je maar lang genoeg volhoudt, zal hij helemaal bestaan. En dan zal hij je helpen.’ Elke dag van zijn laatste paar dagen schrijft Oscar een brief aan God en vertelt wat hij beleefd heeft. Door met God te praten in zijn brieven, begint Oscar te beseffen dat iedere dag, zelfs zijn laatste, het waard is geleefd te worden. Als hij overleden is, schrijft Oma Rozerood een brief aan God waarin zij hem bedankt voor de uren die zij met Osacr heeft doorgebracht. Zij zegt: ‘Hij heeft mij geholpen in jou te geloven.’ en eindigt met een P.S.:
‘De laatste drie dagen had Oscar een bordje op zijn nachtkastje gezet. Ik geloof dat het voor jou was. Hij had erop geschreven: ‘Alleen God mag mij wakker maken.’’
(uit: M. Korpel, De Zwijgende God, Vught 2011, p. 31)